Sieć komputerowa składa się z wielu elementów aktywnych i pasywnych. Wszystkie elementy pasywne sieci komputerowej – które odpowiadają za transmisję sygnału, ale go nie modyfikują – określa się wspólnym mianem okablowania strukturalnego. Jedną z integralnych części składowych okablowania strukturalnego jest okablowanie poziome. Czym charakteryzuje się ten rodzaj okablowania i jaka może być jego maksymalna długość?
Rola okablowania poziomego w sieci strukturalnej
Okablowanie poziome to część okablowania strukturalnego, która łączy urządzenia końcowe (komputerowe i telekomunikacyjne) z punktem dystrybucyjnym na danym piętrze. Ze wszystkich gniazdek na danej kondygnacji prowadzone są przewody sieciowe do panelu krosowniczego znajdującego się w punkcie dystrybucyjnym. Oprócz przewodu sieciowego, gniazdek i panelu krosowniczego w skład systemu okablowania poziomego wchodzą także kable połączeniowe i kable stacyjne zwane patchcordami. Wykorzystywane są one do połączenia przełącznika z panelem krosowniczym oraz gniazdka z komputerem. Okablowanie poziome prowadzone jest w specjalnych listwach lub rurkach umieszczonych w ścianie. Wbrew nazwie niekoniecznie musi być układane poziomo. Ze względu na to, że okablowanie poziome jest elementem bardzo trudnym do zmiany, kable powinny być układane z pewnym nadmiarem, aby w przyszłości możliwa była łatwa rozbudowa systemu strukturalnego.
Jaka jest maksymalna długość okablowania poziomego?
Stosowanie kabli miedzianych i światłowodowych jako elementów okablowania poziomego jest obwarowane pewnymi ograniczeniami co do ich maksymalnej długości. Dla standardów Fast Ethernet, Gigabit Ethernet oraz 10 Gigabit Ethernet maksymalna odległość między punktem abonenckim a panelem rozdzielczym nie może być większa niż 100 metrów, wliczając w to kabel połączeniowy i stacyjny. Przewód biegnący w korytku lub ścianie nie powinien przekraczać 90 metrów, a na patchcordy może przypadać maksymalnie po 5 metrów. Przestrzeganie opisanych limitów pozwoli zagwarantować odpowiednią jakość transmisji danych.